Mój dzień pracy jako kierownika zmiany w produkcji papieru w WEPA w Swalmen jest oczywiście zdominowany przez maszyny i papier, ale moją prawdziwą pasją jest wywoływanie uśmiechu na twarzach ludzi. Zależy mi, aby moi współpracownicy uśmiechali się, przychodząc do pracy, i wracali do domu z uśmiechem. Ta troska o innych jest dla mnie bardzo ważna, zwłaszcza w czasie wolnym, kiedy staram się robić coś pozytywnego poprzez swoje hobby: mówię o trekkingu!

To, co zaczęło się od pary traperek, przerodziło się w prawdziwą pasję, która na zawsze zmieniła mnie i moją rodzinę. Punkt zwrotny nastąpił, gdy doświadczyliśmy poważnej straty w rodzinie: mój teść zmarł na raka. To nas zarówno głęboko poruszyło, jak i otworzyło nam oczy. Moja żona i ja postanowiliśmy nie tylko przeżywać żałobę w ciszy, ale także zacząć działać. Zaczęliśmy angażować się na rzecz walki z rakiem i łączyć nasze piesze wędrówki ze zbiórkami charytatywnymi.

Kolejnym ważnym doświadczeniem w naszym życiu była choroba jednego z naszych dzieci. W tym trudnym czasie poznaliśmy CliniClowns – organizację, która wysyła klaunów do chorych dzieci, aby je rozweselić. Ta misja poruszyła nas do tego stopnia, że postanowiliśmy ją również aktywnie wspierać.

Dlatego w tym roku wraz z moją cudowną żoną i kuzynką postawiliśmy sobie szczególne wyzwanie: wspinaczkę na Col du Galibier – przy wysokości 2645 metrów jest to jedna z najwyższych wyasfaltowanych przełęczy alpejskich! Aby wziąć w tym udział, każde z nas musiało zebrać co najmniej 450 euro w darowiznach, co udało nam się znacznie przekroczyć dzięki wsparciu WEPA oraz hojności wielu osób wrzucających pieniądze do naszych puszek w lokalnym supermarkecie i piekarni. Razem z 300 uczestnikami udało nam się zebrać dla CliniClowns niesamowitą kwotę 350 tysięcy euro!

Trekking to dla mnie nie tylko hobby, ale filozofia życia. Uczy mnie doceniać piękno natury, stawiać sobie wyzwania umysłowe i fizyczne – a teraz mogę dzięki temu także zrobić coś dobrego. Chciałbym przekazać te wartości moim dzieciom, dlatego co tydzień wybieramy się razem na krótką wędrówkę. Ponadto, pomimo pracy na cały etat i dużej rodziny, nadal się dokształcam i pokazuję w ten sposób moim dzieciom, że uczyć trzeba się przez całe życie.